U Loznici će  biti obeležen Dan sećanja na sve stradale i prognane u hrvatskoj vojno-policijskoj akciji „Oluja“ koja je počela 4. avgusta 1995. godine napadom na tadašnju Republiku Srpsku Krajinu, a u kojoj je skoro 2 000 Srba ubijeno, a 220.000 proterano. Obeležavanju godišnjice tog tragičnog događaja za srpski narod prisustvovaće predsednik Srbije Aleksandar Vučić, a skup na stadionu „Lagator“ počeće u 18.00 časova. Vojno policijska akcija „Oluja“ u Srbiji je označena kao zločinačka i obeležava se sa pijetetom na žrtve ovog zločina, dok je ona u Hrvatskoj proglašena oslobodilačkom i obeležava se kao Dan pobede i domovinske nezavisnosti. U nedelju se navršava 29 godina od akcije „Oluja“, a Srbija i Republika Srpska Dan sećanja na stradale i prognane zajedno obeležavaju od 2015. godine. Bio je to najveći egzodus Srba u Evropi posle Drugog svetskog rata, a među poginulima, odnosno ubijenima 65 procenata su bili civili, od kojih je gotovo tri četvrtine bilo starije od 60 godina. Gotovo trećina, 29 odsto ubijenih, bile su ženske osobe, većinom starice. Vojno policijska akcija „Oluja“ počela je u zoru 4. avgusta i trajala je do 7. avgusta 1995. Operacije su kasnije nastavljene i tokom septembra, na prostoru BiH, odnosno Republike Srpske. Agresija je započela žestokim dejstvima na prostor tadašnje Republike Srpske Krajine, odnosno sever Dalmacije, Liku, Kordun i Baniju. Prostor Republike Srpske Krajine koji je napadnut nalazio se pritom pod zaštitom OUN-a, kao sektori „Jug“ i „Sever“, po Vensovom planu iz 1991. Prostor Baranje, Istočne Slavonije i Zapadnog Srema po istom planu bio je sektor „Istok“ OUN. Hrvatski vrh je odluku o agresiji na RSK, odnosno početku operacije „Oluja“ doneo 31. jula 1995, tokom sastanka na Brionima, u rezidencijalnom objektu koji je koristio Josip Broz Tito. Prema Brionskim transkripatima zapisnika sa tog sastanka, Franjo Tuđman, ratni predsednik Hrvatske, precizno je izrekao šta je osnovni cilj, naglasivši: „Da nanesemo takve udarce da Srbi praktično nestanu“. Govorio je o odstranjivanju „remetilačkog faktora“ komentarišući pritom da je reč o „stranom, povijesno odvojenom“ elementu, koji će, kako je naveo, dovesti do neophodne, pozitivne, etničke homogenizacije. Poručio je da pritom treba širiti priču da će svima biti zagarantovana građanska prava. Ukupna brojnost hrvatskih vojno policijskih snaga, koje su učestvovale u agresiji, bila je veća od 130.000, a ponegde se pojavljuje i broj do 150.000. Postojalo je takođe njihovo sadejstvo sa približno 25.000 pripadnika muslimanske tzv. Armije BiH. Učestvovale su takođe jedinice Hrvatskog veća odbrane, odnosno vojske Hrvata u BiH. U to vreme, ukupna brojnost pripadnika Vojske Srpske Krajine bila je najviše 34.000. Bili su to ogromnom većinom rezervisti koji su, po smenama, već pune četiri godine držali položaje, odnosno čuvali svoje domove i porodice. Agresija je započela u 5.00 časova ujutro 4. avgusta, žestokim dejstvima artiljerije i raketnih formacija, a prva meta bili su sistemi veza RSK koji su brzo onesposobljeni. Tokom popodneva ili večeri tog dana, postupno započinje evakuacija civila. Izvlačenje je uglavnom išlo u dva pravca, preko Srba, i severnije preko Dvora. Oko podneva narednog dana, 5. avgusta, pojavljuju se informacije da su hrvatske trupe ušle u Knin, koje se ispostavljaju kao tačne. Pad Knina imao je ogroman psihološki efekat. Četvrtog dana od početka operacije, u večernjim satima Gojko Šušak, tada ministar odbrane Hrvatske, inače, poznati prvak ustaške emigracije u Kanadi, objavio je da je vojna akcija „Oluja“ okončana. Istražna Komisija OEBS u izveštaju od 10. avgusta navela je: „Postoje direktni dokazi o sistematskom paljenju kuća civila i društvenog vlasništva, uključujući preduzeća, od HV-a, civilne policije i pripadnika specijalnih formacija policije“. Savet bezbednosti OUN doneo je Rezoluciju br. 1009, 10. avgusta 1995, kojom je od Hrvatske tražena zaštita civila i njihove imovine. Pomenuto je i kažnjavanje onih koji su počinili zločine. Hrvatske snage dejstvovale su i po civilima u izbegličkim kolonama, a najpoznatiji je zločin na Petrovačkoj cesti, kada je na civile, žene, decu i starce, pucano iz aviona ratnog vazduhoplovstva Hrvatske. Usmrćeno je 10 osoba, među kojima četvoro dece, a ranjeno je preko 50 osoba. Među onima koji nisu izbegli brojni su stradali. Izbegličke kolone su se kretale put istoka, deo se zadržao na prostoru Republike Srpske, a većina se zaputila u Srbiju. U prihvatu izbeglih posebno će se istaći stanovnici Prijedora i Banja Luke. Agresija Hrvatske akcijom „Oluja“ nastavljena je operacijama „Maestral“ i „Una“ u septembru 1995. godine. Prema presudi haškog Tribunala za bivšu Jugoslaviju, iz aprila 2011, „Oluja“ je bila udruženi zločinački poduhvat, na čijem čelu se nalazio predsednik Hrvatske Franjo Tuđman. A „cilj (je) bio prisilno i trajno uklanjanje srpskog stanovništva i naseljavanje tog područja Hrvatima“. Za 29 godina od operacije „Oluja“, hrvatsko pravosuđe podiglo je tri optužnice za ratne zločine nad krajiškim Srbima i to protiv ukupno sedmorice pripadnika hrvatskih vojnih i policijskih jedinica, a suđenja su rezultirala sa dve osuđujuće presude, od kojih je jedna pravosnažna. Od 12 optužnica podignutih pred Međunarodnim krivičnim sudom za bivšu Jugoslaviju u Hagu za zločine počinjene tokom rata u Hrvatskoj od 1991. do 1995. samo dve se bave zločinima nad hrvatskim građanima srpske nacionalnosti. Generalima Anti Gotovini, Ivanu Čermaku i Mladenu Markaču u Hagu se sudilo za zločine počinjene tokom i nakon operacije „Oluja“. Generali Gotovina i Markač najpre su jednoglasno proglašeni krivima i osuđeni na 24, odnosno 18 godina zatvora da bi u žalbenom postupku obojica bila oslobođena tesnom većinom glasova (3:2). U tim presudama Raspravno i Žalbeno veće su – na osnovu istih činjenica i istog prava – došli do dijametralno suprotnih zaključaka o nekima od ključnih pitanja o kojima su se na suđenju sporili tužilaštvo i odbrana. Žalbeni postupak je, za standarde Tribunala, trajao rekordno kratko, a presuda je napisana na samo 54 stranice, zbog čega je u pravničkim krugovima nazivaju „pamflet presuda“.

Predsednik Dokumentaciono-informacionog centra „Veritas“ Savo Štrbac rekao je da su prema podacima te organizacije u vojno-policijskoj akciji „Oluja“ koja je počela 4. avgusta 1995. godine ubijene ili nestale 1.903 osobe, a da je među njima čak 1.246 civila odnosno 65 odsto, te da su oko tri četvrtine bili stariji od 60 godina. Štrbac je rekao za Tanjug da je su čak 30 odsto žrtava žene – njih 563, od kojih su oko četiri petine bile starije od 60 godina. Ocenjuje da je to svojevrsni crni rekord, kada se uporede žrtve građanskih ratova devedesetih koji su vođeni na prostoru bivše Јugoslavije. Predsednik „Verirasa“ dodaje da je do današnjeg dana rasvetljena sudbina 1.246 osoba, dok se još 623 osobe vode kao nestale. „U okviru tog broja su 472 civila, među kojima je 51 odsto žena – njih 241“, rekao je Štrbac. Štrbac ocenjuje da su ti statistički podaci vrlo interesantni iz krivično-pravnog aspekta i naglašava da je ratu po ženevskim konvencijama ubistvo naoružanog vojnika koji pruža otpor ne konstituiše ratni zločin, ali da je ubistvo vojnika koji se predao kao i ubistvo civila ratni zločin. Kada je u pitanju proces povratka proteranih Srba Štrbac napominje da se nije mnogo odmaklo. „Podaci hrvatskog državnog statističkog zavoda, dostupni svima ukazuju da je 1991. godine u Hrvatskoj živelo 582.000 žitelja srpske nacionalnosti. Oni su činili oko 12,2 odsto ukupne populacije, koja je brojala 4,8 miliona ljudi. Imali smo i kategoriju Jugoslovena, a njih je bilo 106.000“, rekao je Štrbac. On dodaje da se svi demografi slažu da je među osobama koje su se izjašnjavale kao Jugosloveni bilo najviše Srba i to između 60 do 80 procenata. „Na poslednjem popisu, 2021. godine tek 123.000 ljudi se izjasnilo da su Srbi ili 3,2 odsto ukupne populacije“, rekao je Štrbac. Štrbac napominje da je u međuvremenu opao i broj ukupne populacije Hrvatske za skoro milion ljudi. „U toj brojci od oko milion polovinu čine Srbi, a druga polovina su Hrvati. Srbi su proterani u ratu, nešto je naravno i poginulo, a Hrvati su od kad je Hrvatska ušla u EU otišli iz zemlje trbuhom za kruhom“, rekao je Štrbac. Štrbac napominje da su do sada kada su u pitanju zločini iz „Oluje“ donete samo dve pravosnažne presude, ali ne protiv etničkih Hrvata. „Jedan od njih je etnički Srbin – dakle Srbin koji je ubijao Srbe, a drugi je etnički Albanac. Obojica su bili hrvatski vojnici, to je nesporno i obojica su ubijali Srbe“, rekao je Štrbac. On dodaje da se još nekoliko krivičnih postupaka vodilo protiv Hrvata kao neposrednih izvršilaca, ali da su na kraju oslobođeni. Dodao je da su hrvatski sudovi u nekoliko navrata, poput procesa za pokolj u selu Grubori donosili oslobađajuće presude zbog nedostatka dokaza. „Čim je Hrvat optužen, onda sud u obrazloženju presude konstatuje da nema dovoljno dokaza“, rekao je Štrbac. Štrbac napominje da je pokolj u Gruborima jedan od najužasnijih događaja u kojem su zapaljene srpske kuće, ubijeno je šestoro mahom starih i nemoćnih srpskih civila. On je podsetio i da je za zločine nad Srbima u „Oluji“ Međunarodni sud u Hagu doneo protiv hrvatskih generala Ante Gotovine i Mladena Markača osuđujuće presude na 24, odnosno 18 godina zatvora, ali ih je kasnije Žalbeno veće Haškog suda proglasilo nevinim, što je kako je ocenio najsramnija odluka koje je to veće donelo.