U predstavi koja kombinuje operu, video i performans, Abramović je pozvala sedam operskih pevača da izvedu čuvene arije Marije Kalas, dok se ona sama pojavljuje na video-snimcima u kojima izvodi „smrt“ junakinja opera – od Pučinijeve Toske sa skokom u prazno, preko izbodene Bizeove Karmen, do scene koja prikazuje poslednje sate života Kalas.
Abramović je studirala na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu i Zagrebu, ali je slikarstvo u samim počecima svoje delatnosti zamenila bodi artom, odnosno bolom, pokretom, mimikom i gestom i ubrzo glavna karakteristika njenog performansa postaje iscrpljivanje tela.
Njena dela uključena su u mnoge svetske javne kolekcije.
Dobitnica je mnogih nagrada i priznanja, među kojima se ističu Zlatni lav na Bijenalu u Veneciji (1997), Nagrada Udruženja američkih kritičara (2004), Nagrada grada Njujorka za igru i performans (2003) i Austrijski orden za nauku i umetnost (2012).
